Kinesiologie is zo rustgevend…………………
Een moeder heeft via via van mij gehoord en een afspraak gemaakt voor haar dochter. Deze moeder zit er op dit moment helemaal doorheen. Ze weet het even niet meer. Dochter heeft inmiddels allerlei ‘labels’ gekregen, zit op het speciaal onderwijs en heeft boze, agressieve buien richting moeder. Moeder herkent haar eigen dochter niet meer.
Op de stoep staat moeder, zichtbaar in de stress, met ergens verder op de stoep een heel boos meisje van 12 jaar met armen over elkaar, hoofd naar beneden gebogen. Deze uitdaging ben ik weleens eerder tegengekomen . Met geduld en rust, win ik haar vertrouwen en gaat ze mee naar mijn praktijkruimte. Eigenlijk wil ze best, maar het is natuurlijk spannend om met jezelf aan de slag te gaan. Mokkend met een gebogen hoofd, armen over elkaar heen geslagen gaat ze zitten in de stoel. Moeder geeft aan: “Ze wil niet praten, ze wil niet aangeraakt worden, dan weet je dat alvast.”
Oké, denk ik, vol vertrouwen, dat komt wel goed. Rustig probeer ik haar wat gesloten ‘ja’ en ‘nee’ vragen te stellen. Knikkend geeft ze wel antwoord, langzaam krijg ik contact met dit meisje. Ik mag haar armen gebruiken om haar de spiertest te laten voelen. Vervolgens leg ik uit wat ik doe als ik een blokkade voel. Ze klimt op mijn tafel en ik mag haar aanraken. Voor het echte werk begint, doe ik altijd een aantal voortesten. Tijdens de voortesten zie ik een kleine voorzichtige glimlach op haar gezicht verschijnen en er komt voorzichtig oogcontact. Ik zie haar hele verkrampte lijf en gezicht letterlijk ontspannen. Ze begint te praten en antwoord te geven op mijn vragen. Zo mooi om kinderen zo snel te zien hoe snel dit bij kinderen gaat.
En moeder? Ergens midden in de sessie horen we (hard) gesnurk en is moeder ontspannen in de stoel in slaap gevallen. Wij moeten samen zachtjes lachen. Als we aan het eind klaar zijn en moeder wakker is, is ze geroerd. Ze zegt meteen: ‘Ik heb mijn meisje weer terug, ik zie het aan haar blik, dit is werkelijk magisch’. De blik die ze lang niet meer heeft gezien. Moeder en dochter geven elkaar een knuffel. Natuurlijk zijn we er nog niet, maar het begin is er. En moeder? Zij maakt meteen een afspraak voor haarzelf, enige ontspanning kan zij wel gebruiken. Dit hoor ik veel terug van ouders, die in de ruimte erbij zitten: ‘Ik kom helemaal tot rust hier’, ‘wat is het toch bijzonder en rustgevend om hierbij te zitten.’ Tja, stiekem word je een beetje meegenomen in de energie die gaat stromen.
Kinesiologie # wat is dit toch prachtig werk .
